★ ECLIPSE Almanac σελίδα 21 ★
Όλα μοιάζουν κάπως παιχνιδιάρικα, είναι σαν τα πράγματα να χοροπηδούν εδώ κι εκεί. Κάθε πίνακας είναι μία μονάδα, αλλά κατακερματισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να επιλέξεις αν θα επικεντρωθείς στο μέρος ή στο όλον. Αρχικά ο πίνακας είναι αυτό που απεικονίζει, ο χαρακτήρας που ενσωματώνει και η αφήγηση που προμηνύει. Δεύτερον, είναι τα κομμάτια του, οι φόρμες που τον δομούν. Αυτό κάνει τους πίνακες παιχνιδιάρικους. Ένα τραγούδι ακτινοβολεί από μέσα τους, κάθε μορφή οδηγεί στην άλλη, δημιουργώντας μια ροή τόσο μέσα σε κάθε πίνακα ξεχωριστά, όσο και μέσα από το σύνολό τους ως ομάδα. Μια μελωδία βρίσκεται εκεί. Αυτή η μελωδία δημιουργείται από τη ροή των μορφών και την αρμονία των χρωμάτων. Αισθάνομαι πως είναι αυτή η μελωδία που είναι πιο εμφανής. Είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις και με κάποιον τρόπο σε κατακλύζει και σε οδηγεί στο εσωτερικό της. Αισθάνομαι πως είναι αυτή η μελωδία στην οποία χάνομαι.
Μια περιχαρής ακτινοβολία, μια ευχάριστη ζάλη σε έναν παρηγορητικό χορό με το σχήμα και το χρώμα. Αφελείς εκφράσεις ενός εργατικού παίκτη σε κομψή συμφωνία. Κάθε φράση συγκροτείται από τη σκέψη της πιθανότητας. Νέες ανακαλύψεις που εξάπτουν τη φαντασία ενώ αφήνονται και παρασύρονται σε ενθουσιώδες ξέφτισμα. Κατασκευασμένες με δεξιοτεχνία και ευλάβεια μόνο για να γελοιοποιήσουν τον εαυτό τους. Ενδίδοντας στην ύπαρξη, απολαμβάνοντας τη μακαριότητα ενός ασφυκτικά γεμάτου τώρα.
Όπως στην ηχογράφηση ενός τραγουδιού, ο χρόνος αιχμαλωτίζεται μέσα στον πίνακα. Δεν υπάρχουν λάθη, ό,τι συμβαίνει συνθέτει αυτό που υπάρχει. Οι επιλογές που κάνεις, είτε σωστές είτε λάθος, είναι αυτό που σε συγκροτεί, η εμπειρία καλλιεργεί προσωπικότητα. Μια σοβαρή ειλικρίνεια που επιβεβαιώνει αυτό που υπάρχει.
Η φόρμα είναι ένα όχημα για τη νοηματοδότηση. Αντιμετωπίζεται ως ένα εργαλείο αφήγησης ή ένα στοιχείο αναπαράστασης, το οποίο δημιουργεί έναν χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή χρησιμοποιείται ως θεμέλιο όπου η πληροφορία μπορεί να προστεθεί ως χρώμα, υφή ή μοτίβο. Με αυτόν τον τρόπο, ένα πίνακας μπορεί να είναι και μεταφορική αλλά και αφηρημένη σύνθεση.
Παρά την περιγραφική τους σκιαγράφηση, οι μορφές είναι ορατές ως ένας επίπεδος χώρος που μπορεί να συμπεριλάβει μια έννοια. Ακολουθώντας τις ιδέες ζωγράφων πεδίων με χρώμα από τα μέσα του 20ου αιώνα, όπως του Mark Rothko και του Adolph Gottlieb, αυτές οι μορφές χρησιμοποιούνται ως χώροι όπου η εκφραστικότητα του χρώματος μπορεί να τιμηθεί δείχνοντας την ιδιοσυγκρασία και την αίσθησή του. Κάθε μία δουλεύεται και ωριμάζει, διαφορετικά αφήνεται νέα και βιαστικά φτιαγμένη. Ενώ κάποια πράγματα παίρνουν πολύ χρόνο για να εκπληρώσουν τον σκοπό τους, άλλα υπηρετούν τη λειτουργία τους χωρίς πολλή σκέψη. Κάθε πινελιά δείχνει κίνηση, κάθε επιφάνεια ένα ταξίδι στον εαυτό της. Το βάθος βρίσκεται στο εύρος των συναισθημάτων που αιχμαλωτίζονται στις στρώσεις μπογιάς παρά στην απεικόνιση του χώρου.
Επεκτείνοντας αυτήν την ιδέα, η επιφάνεια της φόρμας είναι ορατή όχι μόνο ως μια πλατφόρμα για έκφραση, αλλά και ως ένα μέρος όπου μπορεί να τοποθετηθεί πληροφορία. Αν και χρησιμοποιείται με έναν ελάχιστα διαφορετικό τρόπο, μπορεί να ιδωθεί και ως μια φόρμα για διαφημιστική πινακίδα ή να προσθέσει χώρο μέσα στον πίνακα όσον αφορά στην πολλαπλότητα των πιθανών πληροφοριών που θα μπορούσαν να εκτεθούν εκεί. Μπορούν να ιδωθούν ως αποκόμματα από ένα περιοδικό ή ως ένα κομμάτι υφάσματος που τοποθετείται πάνω στον καμβά και χτίζεται από πάνω. Αυτοί οι χώροι χρησιμοποιούνται για να φέρουν πρόσθετη σημασία στον πίνακα ανάλογα με το πλαίσιο.
Οι αναπαραστατικές λειτουργίες των σχημάτων είναι στρογγυλεμένες ερμηνείες ενός ιδανικού. Η αφαίρεση του σχήματος χρησιμοποιεί ιδέες που από την εικονογράφηση, τα καρτούν και τον γραφιστικό σχεδιασμό ρωτάει ποιος είναι ο πιο απλός τρόπος για να εκφραστεί μια έννοια. Μια έννοια ενός χεριού ή κεφαλιού ή ματιού. Με στόχο να παράξει αυτούς τους ορισμούς, επικαλείται τα ιδανικά μας. Ιδανικά τα οποία είναι ένα αμάλγαμα αναπαραστάσεων, οι οποίες βρίσκονται όλες μέσα στην κουλτούρα, είτε είναι δημοφιλείς τάσεις, βίντεο παιχνίδια, λαϊκή ή θρησκευτική τέχνη, είτε απεικονίσεις από την ιστορία και την παράδοση ενός συγκεκριμένου τόπου. Καθώς είμαστε συνεχώς γύρω τους, σχετιζόμαστε με αυτά τα μοντέλα σε σημείο που η αντίληψη και τα υποσυνείδητα ιδανικά μας καθορίζονται από αυτά. Δίκαιο και ηθικό, άσχημο και κακό, εύθραυστο ή πανίσχυρο, ένοχο ή περήφανο, υπάρχει μια εικόνα στο μυαλό μας για κάθε ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Θέτοντας μια απλή φόρμα, αποσταγμένη από αυτά τα ιδανικά, μας παρουσιάζεται ένα άδειο δοχείο, το οποίο γεμίζει από προσωπικές εμπειρίες και υποσυνείδητες ταυτότητες.
Κάθε μορφή παίρνει τον ρόλο της μέσα στο όλο, αποκαλύπτοντας μια φιγούρα, το πορτραίτο ενός χαρακτήρα. Κάθε μία λέει τη δική της ιστορία με τις δικές τις καταβολές και δοκιμασίες. Στέκονται μπροστά σου, η παρουσία τους γίνεται φανερή καθώς οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται. Μυθολογικές και ιστορικές αναφορές δημιουργούν μια αφήγηση που επικαλείται μια πνευματική διάσταση στο έργο. Δυαδικοί ορισμοί καταρρέουν, καθώς ενώνονται σε μια πρωταρχική αντίληψη της ύπαρξης, όπου φτωχοί διαχωρισμοί δίνουν χώρο στην ολότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.
Η πίστη είναι ένας καθοριστικός παράγοντας της ταυτότητας, είτε έρχεται ως δεοντολογική ή ηθική τοποθέτηση, πολιτική άποψη, αισθητικές συσχετίσεις ή θρησκευτικές πεποιθήσεις. Από την αρχή της ανθρωπότητας έχουμε χρησιμοποιήσει τη μυθολογία και τη θρησκεία για να βρούμε νόημα στις πραγματικότητές μας. Με στόχο να καταλάβουμε τους εαυτούς μας και τα περιβάλλοντά μας. Οι απεικονίσεις αυτών των αναστοχασμών έχουν διαμορφώσει τις ρίζες του πολιτισμού. Αρχικά ως ζωγραφιές ζώων σε τοίχους σπηλαίων, αργότερα ως θεοί του ήλιου και τώρα ως σατανικοί πρόεδροι που εμπνέουν κριτική διερεύνηση και σκορπίζουν εμπορεύματα. Τα πράγματα στα οποία πιστεύουμε έχουν διαμορφώσει τις κουλτούρες που έχουμε αναπτύξει για τις κοινότητές μας. Ολόκληροι πολιτισμοί, αυτοκρατορίες και εθνικές ομάδες χαρακτηρίζονται από όμορφα σύνθετη και εκλεπτυσμένη αισθητική ή, εναλλακτικά, αδιάσειστα γνωμικά. Οι κουλτούρες στις οποίες ανήκουμε και οι μυθολογίες που επιλέγουμε να πιστέψουμε διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε, υποστηρίζοντας έτσι το σχόλιο, η μυθολογία ως ταυτότητα.
Υπάρχει μια όμορφη ελευθερία σε αυτήν τη δήλωση, καθώς υπερβαίνει πολιτισμικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Με τη θεοποίηση της ατομικότητας, μπορεί να ενδυναμώσει όλες τις ταυτότητες και τους τρόπους ύπαρξης. Μπορούμε να γιορτάσουμε τη διακήρυξη της ταυτότητας ως κάτι ρευστό και την αλλαγή του πνευματικού μας εαυτού. Μαγεμένοι από τη μουσική μας, μπορούμε να χορέψουμε, να παλέψουμε και να κάνουμε έρωτα όπως πραγματικά είμαστε.