★ ECLIPSE Almanac σελίδα 31 ★
Η πανδημία σήμανε ένα προσωρινό τέλος στις ευκαιρίες μου να εξερευνήσω το γλυπτικό παράγοντα της πρακτικής μου. Ωστόσο, σήμανε επίσης μια μεταστροφή στην παιδαγωγική του ιδιώματος της κινούμενης εικόνας με ψηφιακή διανομή (μέσω YouTube, Instagram, κτλ.). Καθώς αναστοχάζομαι, συνειδητοποιώ ότι εφάρμοζα γλυπτική σκέψη στην παραγωγή αυτών των βίντεο, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και άλλου υλικού.
Το ενδιαφέρον μου επικεντρώνεται στην εφήμερη γλυπτική, τη μεταμόρφωση του ευρεθέντος υλικού και τη γλυπτική σκέψη εν γένει ως μορφή κριτικής αλληλεπίδρασης με την υλικότητα, τον χώρο και το πλαίσιο, κτλ.
Η πρακτική της παιδαγωγικής του ιδιώματος κινούμενης εικόνας ξεκίνησε με το έργο της καλλιτέχνιδας και φιλοσόφου Mandy Harris Williams από το Λος Άντζελες με τίτλο Qué Significa ser Latinx (2019, ψηφιακό βίντεο, 21’05”) για ένα event για τον μήνα latinx ιστορίας του Ace Hotel το 2019. Αυτό το βίντεο ασκούσε κριτική στην ιδέα της ευγονικής της διαφυλετικής καταγωγής στη λατινική κοινότητα και την απορριπτική στάση της σύγχρονης νέας γενιάς απέναντι στις λατινικές της ρίζες. Ένωσα βίντεο που βρήκα σχετικά με το θέμα με δικά μου σχόλια, Δημιούργησα αυτό το έργο κατά τη φιλοξενία μου στο Centrum at Fort Worden, Port Townsend, WA. Η κακή ποιότητα ίντερνετ οδήγησε αναγκαστικά στη lo-fi αισθητική του.
Το μέσο του βίντεο αποδείχθηκε χρήσιμο ως κριτικός χώρος, ιδίως κατά την εφαρμογή τεχνικών γλυπτικής όπως η ενσωμάτωση, η διάταξη, η αντίστιξη και ο σχολιασμός του ευρεθέντος υλικού. Η παροδικότητα είναι σαν μια αναδυόμενη ιδιότητα-έρχεται τη στιγμή της νόησης του δικτύου των υλικών, όλων των συμφωνιών και ασυμφωνιών τους. Συνέχισα να δουλεύω με αυτόν τον τρόπο με το An Alternative History of Abstraction (2020, ψηφιακό βίντεο, 1’58”), που απορρίπτει τον μοντερνιστικό μύθο προέλευσης της αφαίρεσης και του μη χρηστικού, αυτόνομου αντικειμένου τέχνης χάριν μιας Μαύρης και Καφέ γενεαλογίας της χρηστικής, κοινωνικά και πνευματικά εγκαθιδρυμένης, μη αυτόνομης αφαίρεσης. Στο έργο πραγματεύομαι την καλλιγραφία από την περίοδο Τανγκ, το wildstyle γκραφίτι, οι κατασκευάστριες παπλωμάτων από το Gee’s Bend, η Μαύρη θρησκευτική ασημική γραφή των JB Murray και James Hampton, και άλλα. Αυτό το έργο μου ανατέθηκε από το Discrit και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά διαδικτυακά από το Atlanta Contemporary. Υπήρχε μια σιωπηρή σύνδεση ανάμεσα στις κάπως αδιαφανείς και εφήμερες γλυπτικές χειρονομίες και τις ιστορικές διαδικασίες διακόσμησης του κειμενικού προς το μη αναγνώσιμο (όπως στην καλλιγραφία).
Συνειδητοποίησα πως η κοινωνική εμπειρία ή η μελέτη για να παράξω αυτό το έργο και να το μοιραστώ με το κοινό- και η λειτουργικότητά τους καθ’ όσο ήταν φύσει παιδαγωγικά και κριτικά- καθρέφτιζε άμεσα τον εγγενή λειτουργικό χαρακτήρα του είδους της αφηρημένης αισθητικής εργασίας που ανέλυσα στο βίντεο. Η καλλιτέχνιδα Kandis Williams από το Λος Άντζελες παρατήρησε επίσης πως υπήρχε περιθώριο να εμβαθύνει περισσότερο τόσο στο φαινόμενο της βίας της «αφαίρεσης» ως το εκκοσμικευμένο ίχνος της χριστιανικής απόρριψης του αμαρτωλού υλικού κόσμου, όσο και στη Μαύρη μετατροπή της αφαίρεσης σε όπλο ενάντια στην αποικιακή τάξη της γνώσης. Σε μια συνέντευξη στο W Magazine εύστοχα αναφέρει: «το πρώτο (είδος αφαίρεσης) είναι η μοντέρνα αφαίρεση, που γεννήθηκε μέσα από τη συνάντηση των Ευρωπαίων αποίκων με τους αυτόχθονες. Το δεύτερο είναι η Μαύρη αφαίρεση, η αφροκεντρική εννοιολογική σκέψη (σαν να σκαλίζεις σε έναν βράχο έναν πρόγονο και να προσεύχεσαι σε αυτόν, ή να δημιουργείς ένα οικογενειακό μοτίβο που θα υφαίνεται για γενιές) και η τρίτη είναι η Μαύρη Μαρξιστική Αφαίρεση».
Με την πρόσκληση της Williams, διεύρυνα τις ιδέες στην Εναλλακτική Ιστορία της Αφαίρεσης σε ένα σεμινάριο διάρκειας δέκα εβδομάδων με το ίδιο όνομα, διαθέσιμο τον Ιούλιο του 2020 μέσω του CASSANDRA Press, μια εκδοτική και εκπαιδευτική πλατφόρμα που ιδρύθηκε από τη Williams και παράγει έντυπα, μαθήματα, πρότζεκτ, βιβλία τέχνης και εκθέσεις.
Η εκτέλεση ενός πρότζεκτ αυτού του πεδίου μου έδειξε την παιδαγωγική προοπτική της παρουσίασης των ανεξάρτητων ερευνητικών μου ενδιαφερόντων με την ιδιωματική μορφή του μέσου της κινούμενης εικόνας σε ημιδημόσιο πλαίσιο. Ένα δίκτυο αντιπαρατιθέμενων πηγών δημιουργεί μια χορογραφία της μελέτης: η εξερεύνηση των κοινωνικών παραγόντων επιτρέπει την ανάπτυξη κριτικών οπτικών. Η ανάπτυξη νέων ιδεών με σκοπό την ανάλυση του δικτύου του καθορισμένου υλικού προωθεί τη μεγαλύτερη αισθητηριακή ανάλυση και η σαφής κοινωνιακή μάχη με το νόημα συμφωνεί με το γενικό πλαίσιο της απόρριψης του ευρω-αποικισμού της αφαίρεσης.
Αυτό με ενδιαφέρει, επειδή το βίντεο είναι το προνομιακό μέσο πειθάρχησης του κοινού στη δυτική καταναλωτική νοοτροπία. Είναι ένα αντιφατικό μέσο που γίνεται εκρηκτικό μέσω της διανομής του και η ριζοσπαστική του προοπτική πρέπει να προκαλέσει τον κανονικοποιημένο αντι-Μαύρο πειθαρχικό του ρόλο: η διακίνηση αρχείων κινούμενης εικόνας με την ταπείνωση, την παραμόρφωση και τον φόνο Μαύρων ανθρώπων είναι η σύγχρονη μορφή των ενθυμίων λιντσαρίσματος (μια επιλογή ψυχαγωγίας για τους λευκούς Αμερικανούς του 19ου αιώνα, που μπορεί να είχαν χάσει το ζωντανό γεγονός). Όπως υποστηρίζει η Aria Dean: «Η ιστορία των Μαύρων ανθρώπων στην Αμερική… είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τη φωτογραφική και την κινούμενη εικόνα».
Όσο δίδασκα το μάθημα της Εισαγωγής στην Εναλλακτική Ιστορία της Αφαίρεσης, δημιουργούσα ακόμη ένα έργο σχετικά με την παιδαγωγική της ιδιωματικής κινούμενης εικόνας, το Debajo del agua: the wake work of Enerolisa Núñez (2020, ψηφιακό βίντεο, 1’06”). Αυτό το έργο αφορά τη Δομινικανή μουσικό και πνευματική εργάτρια του πολιτισμού Enerolisa Núñez και τη salve criolla μουσική της. Εδώ, το concept του «φολκλόρ/ριζών» αναλύεται ως ένα πεδίο αιχμαλωτισμού και αποποίησης της φυλής της πνευματιστικής εργασίας και αισθητικής της Enerolisa στο πλαίσιο του Δομινικανού αντι-Μαύρου ρεύματος και του τουριστο-μοντερνισμού. Τελευταία, διδάσκω ένα μάθημα με τίτλο ZOMBIE: Ο φόβος μιας Μαύρης Δημοκρατίας, που αναλύει την προέλευση του στερεοτύπου των “ζόμπι” την περίοδο της κατάληψης της Αϊτής από τις Η.Π.Α. (1915-1934) και τη συνέχισή του με τον ευρωπαϊκό φόβο της εξάπλωσης μιας Μαύρης επανάστασης στον απόηχο της Αϊτής (1791-1804). Προχωρώντας μπροστά, η Εναλλακτική Ιστορία της Αφαίρεσης θα συνεχίσει με δύο παράλληλες παρορμήσεις: γενική κριτική εργασία, τοποκεντρικές και «δημιουργοκεντρικές» προσεγγίσεις.
Για τη συνέχιση αυτού του έργου, έλαβα τη χρηματοδότηση "Support Beam" από το RACC. Στο πλαίσιο αυτής της χρηματοδότησης, δουλεύω πάνω σε μια σειρά βίντεο για καλλιτέχνες από τον Βορειοδυτικό Ειρηνικό! Θα δημιουργήσω βίντεο για τις/τους Thelma Johnson Streat, Sharita Towne, Damali Ayo, Noah Davis, Natalie Ball κ.α. Νομίζω πως θα ήταν ωραίο να φτιάξω και ένα για τον εαυτό μου (δεδομένου ότι η δημόσια πρακτική μου ξεκίνησε στον απόηχο της σύλληψής μου). Εμπνέομαι από την ιδέα του placemaking, όπως το εξερευνούν δημιουργοί και στοχαστές της περιοχής, ασχολούμενοι με σύγχρονες εκδηλώσεις του αποικισμού και του ρεύματος εναντίον των Μαύρων και από την απόρριψη της στατικής, υπολειμματικής αντίληψης για την “παράδοση”. Το PNW (περιοχή του Βορειοδυτικού Ειρηνικού) έχει επίσης μια ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη που αξίζει εξερεύνηση στο πλαίσιο της αυτόχθονης αφαίρεσης, την μακρά της ιστορία και το ζωηρό της παρόν επιβίωσης. Το αν συγκεκριμένες εκτιμήσεις για το βίντεο ως μέσο, για τη γλυπτική σκέψη σε σχέση με το βίντεο, κτλ. βρουν τον δρόμο τους για αυτό το σύνολο έργου μένει να διαπιστωθεί, αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένο που το δημιουργώ και ευγνώμoν για την χρηματοδότηση από το Regional Arts and Culture Council και το Support Beam, με επικεφαλής την Morgan Ritter. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα της 7ης Μπιενάλε της Αθήνας AB7: ECLIPSE που μου έδωσε τον χώρο να παρουσιάσω κάποιο υλικό από το πρότζεκτ ZOMBIE. Ελπίζω ότι, έστω και λίγο, αυτό το έργο θα λειτουργήσει ως μορφή χώρου για στοχασμό και θα είναι χρήσιμο στην αισθητική ιστορία και το μέλλον της περιοχής του Βορειοδυτικού Ειρηνικού.
Το manuel arturo abreu (γεν.1991, Santo Domingo) ασχολείται επαγγελματικά με την ποίηση και την τέχνη κυρίως μέσω κειμένων, εφήμερης γλυπτικής, και οτιδήποτε βρίσκεται στη διάθεσή του σε μια διαδικασία μαγικής σκέψης με βαρύτητα στις τελετουργικές πτυχές της αισθητικής. Το abreu έχει πραγματοποιήσει ατομικές και εκθέσεις δύο ατόμων στο Portland State University, στο Yaby της Μαδρίτης, στο Art Gym του Portland, στο Open Signal του Portland, στο Institute for New Connotative Action του Seattle και στο WREATH της Atlanta. Το abreu έχει παρουσιάσει δουλειά του επίσης σε ομαδικές εκθέσεις στα Superposition, Los Angeles; Veronica, Seattle; Felix Gaudlitz, Vienna; Critical Path, Sydney; the Studio Museum in Harlem, New York; NCAD Gallery, Dublin; Centre d’Art Contemporain, Geneva; και διαδικτυακά με το Rhizome και το New Museum. Έχει επίσης επιμεληθεί προγράμματα στα Yale Union, Portland; Center for Afrofuturist Studies, Iowa City; SOIL, Seattle; Paragon Gallery, Portland; old Pfizer Factory, Brooklyn; S1, Portland; AA|LA Gallery, Los Angeles; και στο MoMA PS1, New York. Έχει εκδώσει έργο του στα Rhizome, Art in America, CURA, New Inquiry, Art Practical, SFMOMA Open Space, AQNB, κ.α. Το abreu σπούδασε σύνταξη στο Reed College, και ζει στο Portland από το 2009. Συνδιοικεί το home school, μια δωρεάν pop-up σχολή τέχνης στην πέμπτη χρονιά λειτουργίας της.